Η πρωτοτυπική ρίμα περιλαμβάνει το τμήμα του στίχου από το τελευταίο τονισμένο φωνήεν και κάτω. Πιο σύνθετες μορφές ρίμας περιέχουν και άλλα συστατικά. Για το τρέχον πρόγραμμα υιοθετήθηκε η εξής εσωτερική δομή στην ανάλυση της ρίμας, στην οποία βασίστηκαν και οι αλγόριθμοι ανίχνευσης και χαρακτηρισμού ρίμας.  

Αρχικά, η ρίμα ταξινομείται με βάση το τονισμένο φωνήεν ανά στίχο (Line Rhyme). Αν αυτό βρίσκεται στη λήγουσα, τότε μιλάμε για οξύτονη ρίμα (masculine: M), αν στην παραλήγουσα, τότε μιλάμε για παροξύτονη ρίμα (feminine 2s: F2) και αν στην προπαραλήγουσα , τότε μιλάμε για προπαροξύτονη ρίμα (feminine 3s: F3).

Αφότου γίνει αυτή η βασική κατάταξη, παίρνουμε πρόσθετη πληροφορία για άλλα χαρακτηριστικά της ρίμας, εφόσον αυτά υπάρχουν, σε σχέση με τις ακόλουθες παραμέτρους:

1. πλούσια ρίμα (rich rhyme)
2. ατελής ρίμα (imperfect rhyme)
3. ταυτότητα προτονικού φωνηέντος (pre-rhyme identical V)
4. μωσαϊκή ρίμα (mosaic rhyme)
5. επανάληψη ρίμας (copy) 

Αξίζει να σημειωθεί ότι δε συνυπολογίζονται ο τύπος και η δομή των ποιημάτων, –  π.χ. οι διαφορετικές ιδιότητες των σονέτων (όπως στον Βάρναλη και τον Μαβίλη) ή η αυστηρή δομή σε τετράστιχα με εναλλαγή στίχων 8-7-8-7 συλλαβών στον Ύμνο εις την Ελευθερία του Σολωμού – στοιχεία δηλαδή που μπορεί να εισάγουν περιορισμούς στο τί ακριβώς θεωρείται ρίμα στον εκάστοτε ποιητή και στο εκάστοτε ποίημα. Ως εκ τούτου, ο αλγόριθμος ανευρίσκει ρίμες με την ευρύτερη έννοια και έτσι σε κάποιες περιπτώσεις διαπιστώνει περισσότερα του ενός ζεύγη ριμών για τον ίδιο στίχο. 

Στη συνέχεια, ακολουθούν πίνακες που περιγράφουν συνοπτικά τα χαρακτηριστικά (I)-(V) με παραδείγματα, τις επιμέρους υποκατηγορίες, καθώς και τις συντμήσεις που χρησιμοποιήσαμε για τα αντίστοιχα σχήματα ομοιοκαταληξίας. Για τις περιγραφές αυτές, ακολουθούμε και προσαρμόζουμε σε γενικές γραμμές ορισμούς όπως δίνονται π.χ. στην Holtman (1996) (και για ελληνική βιβλιογραφία βλ. Κοκόλης 1993, Σταύρου 2010).